18 Aralık 2009

Beni bırakıp gitmeyeceksiniz, değil mi?

Bu duyguyu ilk kez annemin işe başladığı günün gecesinde hissettim. Bütün gün zaten babamı görmüyordum, annemi de göremeyince moralim bozuldu, bu konu rüyalarıma girmeye başladı. "Ya beni bırakıp gittilerse?!" diye düşünmekten kendimi alamıyordum. Gece uyandığımda etrafıma bakıp da onları göremeyince "Allah bu sefer kesin gittiler!" diye basıyordum çığlığı! Neyse ki hemen ikisinden biri sesimi duyunca koşup geliyordu.

Aslında çok minikliğimden beri gece uyanma huyum yoktu. 11 haftalık olduğumdan beri kendi odamda bizimkilerden ayrı yatıyordum ve gece uyandığımda kendi kendime kaldığım yerden devam ediyordum. Ayrılık kaygısı bende 6,5 aylıkken annem işe dönünce başladı. Uykumdan uyanıp da yalnız olduğumu gördüğümde sinirlerim bozuluyordu, dehşet içerisinde ağlıyordum. Bu durum beni olduğu kadar bizimkileri de hırpaladı. İlk günlerde her gece en az 6-7 kez kalkıyordum. Onların uykusunu da mahvediyordum. Her uyandığımda beni tekrar uyutmak için en az yarım saat uğraşıyorlardı. Babam bu dönemi daha iyi atlattı ama annem fıttıracak gibi oldu. Yoğun iş temposuna uykusuzluk da eklenince gerçekten çok zorlandı.

Bu yaşadıklarım aslında gelişimimin doğal bir süreci. Eskiden kaybetme korkusu nedir bilmezken, artık çevremdekilere bağlanmaya ve onları sevmeye başladım. En sevdiklerim de tabii ki annem ve babam. Onlara bayılıyorum, dolayısıyla da kaybetmekten korkuyorum. Bu süreçte uyanıp her çığlığı bastığımda gelip bana kendimi güvende hissettirmeye devam ettiler. Kendi odalarında uyuduklarını ama onlara ihtiyacım olursa hemen koşup geleceklerini anlattılar. Baktım ki dedikleri doğru, ben de gece uyanmalarımı azaltmaya başladım. Son birkaç gündür uyansam da onlara seslenmiyorum. Kendi kendime tekrar uykuya dalıyorum. Akşam yemeğinde kendi aralarında konuşuyorlardı; annem duyuyormuş ama özellikle gelmiyormuş. Babamsa hiç duymuyormuş. Uzun bir zaman sonra ilk kez uykularını aldıkları için mutlu olduklarını anladım.

Ayrılık kaygısı biraz da hızlı büyüme dönemime denk geldi sanırım. Ya da süt içerek uyumayı seviyor da olabilirim. Her uyandığımda koca bir biberon süt verseler hepsini içerdim valla. Annem "Benim kızım gece beslenmeyeceğini bilirdi, nerden çıktı bu huy??" diye ağlayıp durdu, bana sürekli süt vermek istemedi. Babam da "Acıkıyor çocuk demek ki, verelim ne çıkar?" diyordu. Annemin hassas noktasına bastık mı? "Ühühüüü kızım obez olur böyle! Hayır vermeyeceğiz her kalktığında!" diyerek olaya son noktayı koydu. Sadece 02:30'da uyandığımda süt vermeye başladılar. Zamanla bunu 04:30'a çektim. Birkaç gecedir de hiç kalkmıyorum, sabah uyandığımda içtiğim 125 cc'lik bir sabah sütüm var. O kadar da olur canım, 10 saat hiçbirşey yemeden geçiriyorum, kolay mı?

Annem de, babam da çok mutlu... Eski Ela döndü diye bayram ediyorlar. Döner tabii, büyüyorum ben :)) Yaşanan tüm bu sıkıntılar geçici merak etmeyin!

2 yorum:

  1. merhabalar,
    bu yastığı nerden aldınız,çok güzelmiş benim kızımıda şimdiye kadar hep yüz üstü yatırdım ama çevremden çok tepki aldım zararlı olduğu konusunda ve en sonunda pes ettim artık sırt üstü yatırıyorum ama şimdide kafasının arkası yassı olacak diye korkuyorum yan yatırsamda hemen dönüyor...

    YanıtlaSil
  2. Merhaba, Chakra'nin emzirme yastığı bu. Emzirirken çok konforlu degildi cunku çok yumuşak ve alçak. Hep sırtım agrirdi. Artık Ela'nin yastığı oldu. Ela da hep sola dönerek yatardi, kafasının arkasının o tarafı ezik gibiydi. Duzelticem diye akla karayı sectim, neyse ki düzeldi. Şimdi çok guzel bir kafası var. Yalnız arka bingildak 4.ayda kapanıyor eziklik varsa elinizi çabuk tutun derim.. ;)

    YanıtlaSil