Cumartesi evdeyiz

Birkaç gündür öğle uykusuna yatmamak için direniyorum. Uyumak yerine yapmak istediğim o kadar çok şey var ki uykuyla zaman kaybetmek istemiyorum. Annem uyurken dinlenip enerji topladığımı ve büyüdüğümü söylüyor. Yatakta kendi kendime biraz konuştuktan sonra uyuyorum zaten. Ama illaki önce direniş! Bu direnişlerin süresi genellikle 2 dk. olmakla birlikte en fazla 5 dk. idi. Bugün işi inada bindirip 45 dk. direndim. Annem de "tutarlı ebeveyn" olacak ya, geri adım atmayıp o da direndi. Sonuç: 3 saat uyudum. Annem uyuyunca gelip bakmış, melek gibiymişim. Az önce bıdıbıdı söylenen Ela'dan eser yokmuş...

Uyurken "Çıt!" diye bir ses duyunca gözümü açtım. Karşımda Öniz ve annem. O kadar saat uyanmayınca duruma müdahale etmeye karar vermişler. "Önniizz!" diye bağırıp kucağına atladım. Sonra oyuna başladık. Ona dedemin getirdiği kendi kendine dans eden "penduven"imi gösterdim. Uzun süre oynayınca biraz kafa şişirici olabiliyor, biz de bırakıp Legoya geçtik.

Öniz Lego konusunda benden daha hevesliymiş. Kendimizi kaptırıp kule yaptık.

Beni Lego'dan daha çok sevdiği için bir süre sonra Öniz normal haline dönüp beni seyretmeye, sarılmaya, koklamaya kaldığı yerden devam etti. Bense istifimi bozmadım. Ne de olsa kule yapmak ciddi bir çalışma gerektiriyor.

Öniz gittikten sonra yemeğimi yedim. Menüde ıspanak ve annemin yaptığı 7 tahıllı ekmek vardı. Son günlerde yemek seçmeye başladım, bebekliğimden beri yediğim şeyleri ilk kez tadıyormuş gibi ağzıma götürmemle çıkarmam bir oluyor. Ispanak konusunda annem biraz tedirginmiş ama yine de bana garanti yemekler (köfte, pilav, makarna, bulgur, çorba) sunarak kolaya kaçmak yerine ıspanak pişirmiş. Afiyetle yedim. Son günlerde öğrendiğim lafı da gediğine oturtmadan geçmedim: "Buna bayıldım anne.." :)