Parkta ilk günüm

Öğleden sonra bize babaannem ve dedem uğradı. Günlük yürüyüşüme bugün onlarla çıktım. Etrafta biraz turlayıp hastanenin oradaki parka gittik. Eve girdikten sonra dedem beni yine çıkardı. Bu sefer pusetimi evde bıraktık, bizim parka gittik. Benim gibi kısa boylu, oyun oynayan ve etrafta koşturan bir sürü çocuk vardı. Ben de onlar gibi koşup oynamak istiyorum ama bırakın koşmayı, henüz oturamıyorum bile. Annem merak etmememi, 6. ayımı tamamlarken yardımsız oturabileceğimi söylüyor, biraz daha sabretmem lazım. Yürüme alıştırmalarına da devam ediyorum, amacım annem ve babamın bebekken yaptığı gibi yaşımı yürüyerek karşılamak. Azimliyim!

Parktaki çocuklara kıskanan gözlerle bakınca dedem bana yardım etti de bu sayede kaydıraktan kayabildim. Bir-iki arkadaş da edindim. Bu parktan bana güzel malzeme çıkacak gibi görünüyor. Hep aynı çocuklar geliyor zaten. Bizim apartmandan benimle yaşıt olanlarla oyun grubu kurup kışın evde toplanabiliriz diye düşünüyor annem. Bakalım yapabilecek miyiz?

İş çıkışı Öniz beni görmeye gelecekti. Öğleden sonra sadece 40 dk. uyuduğum için beklemekte zorlandım. Geldiğinde saat 8 olmuştu, benim gözlerim kapanıyordu. Biraz lafladık ama karnım o kadar açtı ki, hem uykusuzluk hem açlık beni biraz huysuz etti. Sütümü içip herkesle birlikte yemek masasına oturacaktım ama sütüm biter bitmez uyku perileri beni alıp götürdü. Öniz beni görmek için taaa Avcılar'dan 3 saat süren trafiği aşarak gelmişti. :( Bir fotoğraf bile çekemedik. Bunun üzerine gece bizimkilerin klasik cümlesi ile noktalandı: "Bunu saymıyoruz, tekrar bekliyoruz." Hakikaten sayılacak gibi değil, hem Gürhan yoktu hem de 1,5 saat oturabildi Öniz. Tatile gidip gelelim tekrar bir fırsat yaratacağız, blog'umun en sadık takipçilerinden biri olan Öniz'le en kral fotoğrafı çektirip buraya koyacağız.