İlk kez uçağa binecektim. Havaalanı çok büyük ve çok soğuk bir yerdi. Neyse ki eşofmanlarımı giymiştim, hiç üşümedim. Birçok kontrolden geçtik, beni kontrol eden polis ablalardan biri üzerindeki nazarlığı bana taktı. Uçak içinde bekleyip de sıkılmamak için uçağa en son biz bindik. Kaptan abi anons yaparak 15 dk. bekleyeceğimizi açıkladı. Tüh! Ben 15 dk. nasıl dururum aynı yerde? Biraz mızmızlandım ama diğer yolcuların ilgisiyle oyalandım. Kalkışa hazır olunca hemen yerime oturdum.
Küçük bebeklerle yapılan uçak yolculuklarında kalkış ve inişte emzirmenin yararlı olduğuna dair görüşler olduğu gibi bunun hiç bir işe yaramadığına dair görüşler de var. Biz de deneme yanılma yöntemiyle kendimize hangisinin uygun olacağını bulmaya karar verdik. Uçak kalkarken uyudum, inince uyandım. Yutkunmak basınç değişikliklerine uyum sağlamayı kolaylaştırdığı için emziğimi emdim. Böylece beslenmeme gerek kalmadı.
Uçaktan inip valizimizi almaya giderken anneannem ve dedemin heyecanla bizi beklediklerini gördük. Biz de aynı heyecana kapıldık ve banttan aldığımız valizi orada bırakıp çıktık! :)) Arabaya geldiğimizde herkes birbirine bakıyordu ama kimsede valiz yoktu. Geri dönüp valizimizi aldık ve Çeşme'ye doğru yola çıktık. Hürriyet Cuma'nın "Yazın kahvaltının en iyi 10 adresi" olarak belirlediği listede 5.sırada yer alan Taşbahçe'ye gittik. 300 m2 alan diye bahsedilince, adında da "bahçe" geçince açık havada kahvaltı yapacağımızı düşünmüştük. http://eniyion.hurriyet.com.tr/default.aspx?mekanID=1582&siraID=3500&hID=12139340&mKat=1 Ama yanılmışız. :( Annem kapalı bir mekan olduğunu görünce hayal kırıklığına uğradı. O kadar açtık ki, başka bir yere gitmek zor geldi, denemeye karar verip oturduk. Ambiyansı göz ardı edip ailecek birlikte olmanın ve lezzetli bir kahvaltının tadını çıkardık. 
Bahçe domatesi, bahçe peyniri, bahçe sucuğu diye diye herşeyi bir güzel mideye indirdik.
Alaçatı'ya giderken babam Ilıca Plajı'ndaki denizin rengine bayıldı. Hemen durduk. 
Annemle sahile yürüdük ve ayaklarımı Çeşme'nin masmavi denizine sokuverdim. Fazla zamanımız olmadığından oyalanmayıp Alaçatı'ya geçtik. Yürüyüş yaptık, Orta Kahve'ye oturduk. Bizimkiler bir yandan sakızlı Türk kahvesinin ve frozen'ların tadını çıkarırken bir yandan benimle oynadılar. 
Annemin 17:30'da diş doktoruyla randevusu olduğu için Çeşme seyahatini burada noktaladık. İzmir yolunda ilk defa rüzgar değirmenlerini gördüm. Kocamanlardı!
Ailemizin diş hekimi Gökhan Amca beni çok sevdi, hemen ayağımın kalıbını çıkardı. Bunu görmeniz lazım, bize geldiğiniz zaman hatırlatın da göstereyim. Ayağımın aynısından bir tane daha oldu! Altındaki izlere kadar aynısı hem de!
Akşam yemeği için Mahir Usta'nın yerine davetliydik. Dedem öyle güzel balık pişiriyor ki, başka yere gitmek abes olur doğrusu. Yandaki restorandan gelen fasıl da balkonda balık keyfine eşlik edince bizimkiler güzel bir gece geçirdiler. Ben neredemiydim? Banyomu yapıp uyumuştum. Yemeğin sonuna doğru annem hastalanmış, sabah babam söyledi. 22'de kendini iyi hissetmediğini söyleyerek yatmış. Yatış o yatış. 50 saatin 36'sını annem yatarak geçirdi. Maalesef Lisya ve Rubi'nin ne dini törenlerine, ne kezadalarına, ne de akşamki düğün yemeklerine gidebildik. Annem çok üzüldü. Her ne sebeple olursa olsun hiçbir arkadaşının düğününe gitmemezlik yapmamış bugüne kadar. Piyangonun en yakın arkadaşlarına çıkmasına daha da çok üzüldü. :(
Yatarken çok hareket ettiğim için benim için yastıklardan oluşan bariyerler hazırlandı. Böyle bir havuzda uyudum:
Annem yastıkların altında kalıp boğulurum endişesiyle doğru düzgün uyuyamadı. Bir seferinde minik bir boşluk görüp aşağı inmeye çalıştım. İndiğim yerde hiç hareket edemeyince annemi uyandırmak zorunda kaldım. Yoksa yürüyüp gidecektim salona.
Tüm pazarı evde geçirdik. Bu durum anneanneme, dedeme ve babama yaradı. Bütün gün oyunlar oynadık, yerlerde yuvarlandık. Anneannem ve dedem bana hediyeler almışlar. Dedem bana gol atmayı öğretti. Annemse hep yattı. Kısaca evdeki hesap çarşıya uymadı. 
Pazartesi dedemi işe uğurladık, hiç bozulmamış olan valizimizi kapattık ve öğlen annemin dayısı bizi almaya geldi. Sahilde kahve içip sohbet edecektik fakat o koku yok mu??? Çiğli'deki arıtma tesisinden geldiği söylenen o koku!!! Dışarıda durulacak gibi değildi. Biz de kapalı bir yere, Ege Park'a gittik. Starbucks'a oturduk. Ben sütümü içerken bizimkiler kahve içtiler, hasret giderdiler. 
Dönüş vakti yaklaştıkça ayrılık acısı kendini göstermeye başladı. Anneannem ve dedem İzmir'de yaşadığı için onlarla çok sık görüşemiyorum. Birbirimizi özleyip duruyoruz. Ben çok çabuk büyüdüğüm için birçok şeyi kaçırıyorlar. Blog'um sayesinde tüm gelişmeleri yakından takip ediyorlar.
keşke gelebilseydin düğünümüze, senin gibi başka tatlı çocuklar da vardı,rüzgarla tanışmıştın hatırlıyomusun, smokin giydi çok yakışıklıydı :)
YanıtlaSilee ne yapalım video gelsin anneni babanı da al bize gelin bi akşam düğünü seyredelim beraber :)