Zeynepler Karaköy Namlı'da oturmuş bizi bekliyorlardı. Namlı insanın gördüğü her şeyi çatlayana kadar yiyip yiyemediklerini de alıp eve götürmek isteyecekleri bir yer. Ben ilk defa gittim ve çok sevdim, herkese tavsiye ederim.
Zeynep benden 3 ay büyük. Birbirimizi çok uzun zamandır görmüyorduk. Kendisi bütün yazı Çeşme ve Bodrum arasında mekik dokuyarak geçirdiğinden yüzünü gören cennetlikti. Neredeyse güneye yerleşeceklerini düşünmeye başlamıştım ki İstanbul'a döndüler. Artık daha sık görüşürüz. Kendi minik oyun grubumuzu kurup sonsuza dek mutlu oluruz.
Kuzenlerden ayrıldıktan sonra Kutluğ malikanesine geçtik. Ben ilk defa başka bir evde kendi kendime oynadım. Hiç sıkılmadan kocaman salonda yerde yuvarlanıp durdum. Bari elime bir bez verselerdi.. :)
Ve fakat uykum geldiğinde bir türlü uyuyamadım. Çok huysuzlanınca kalkmak zorunda kalktık. Bu yüzden Dilara ve Burak'la bir güzel fotoğraf çekemedik. İlk fırsatta tekrar buluşur, bol bol çekeriz. Zaten fotoğraf makinelerini çok beğendik. Bu arada yeni bir makine alırsak onunla daha güzel fotoğraflar çekebilirim diye düşünüyorum.Eve gelirken yolda da uyumadım. Arabada yaptığım çılgınlıklara devam ettim. Aslında sağa çekip daha fazla gitmemek gerekiyor ama henüz "hayır"dan anlamadığım için annem hiç istemese de o garip pozisyonlarda yola devam ediyoruz. Allah korusun, bir kaza olsa beni koruyamayacaklarını anlatıyor ama dediğim gibi henüz böyle rasyonel açıklamalar bana hitap etmiyor.
Arabadan inip eve gidene kadar pusetimde birkaç tur attınca hemen uyudum. O sırada annem yine söylenmeye başladı. Bense başıma geleceklerden korkmaya başladım... Bu uyku sorununu bir şekilde halletmemiz gerekecek. Ama nasıl???
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder