Sabah kahvaltıdan sonra annem "Kuşlara gidiyor muyuz?" diye sorunca hemen ayakkabılarıma koştum. Ama önce dişlerimi fırçalamam gerekiyormuş. Bu sefer ters yöne, banyoya doğru koştum. Annem de peşimden gelip diş fırçamı verdi.
Giyindikten sonra ekmek torbasını elime alıp çıktım. Beni bu halde gören komşular çok güldüler. Onlara el sallayıp kuşlara ekmek atmaya gittiğimi söyledim.
Ekmekleri biraz büyük atıyormuşum, annem öyle dedi. İyice ufalamam gerekiyormuş. Aslında büyük de atsam fark etmez, kuşlar gagalayıp yiyebiliyorlardı.
Ufalama işlemi sırasında ekmeğin çok lezzetli olduğunu hatırlayıp kuşların mamasının bir kısmını mideye indirmiş olabilirim, pişman değilim. :)
Operasyon bittiğinde güvercinler, serçeler ve kargalar ekmeklerin başına üşüştü. Ben uzaklaştıkça sayıları çoğaldı.
Banka oturup keyifle onları seyrettim ben de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder